ای زمین، ای سنگدل

1: کربلا بود و زمین بود و زمان

کربلا بود و زمین بود و زمان

کربلا نه ، تکّه ای از آسمان

دشت ، خالی ، آسمان ، خاموش و لال

می رسید از دورها بانگ شغال

ابرهای غصّه ، باران بلا

خیمه زد در آسمان کربلا

دشت ، سرتاسر سیاه و تار بود

برق چشم آهو و کفتار بود

یک طرف گل بود و غوغای بهار

یک طرف هم عوعوی سگهای هار

مردمانِ لقمه های چرب و نرم

مُهرِ پیشانیّ آنها مثل چرم

لشکری از سایه ها ، سجاده ها

بود جاری در میان جاده ها

2: گفتگوی حُ_ر با خویش

_ چشمهایم می زند سوسو چرا ؟

من در اینجا و حسین آن سو ، چرا ؟

در میان آتش و یخ مانده ام

باز من در حال برزخ مانده ام

هم زمین ، هم آسمان مهتابی است

قلب من اما پر از بی تابی است

ماه همچون کاسه ای لبریز خون

ناگهان در آسمان شد واژگون

_ آسمان مثل زمینِ جنگ بود

ابرها چون پنبه خون رنگ بود

3: گفتگوی امام حسین (ع) و دخترش سکینه

_ ای سکینه ، ای غزال ناز من !

دختر نازک خیالِ ناز من

چشم هایت پس چرا طوفانی است ؟

غم مخور ، دنیا سراسر فانی است

_ ای پدر جان ! ما چرا سردرگمیم ؟

ما مگر بازیچه این مردُمیم ؟

_ دخترم ، من مثل آن مرغم که باد

لانه اش را ناگهان بر باد داد

روز و شب آواره شد در آسمان

لانه ای کو ؟ تا بیاساید در آن

ای سکینه ! مَرد از آنِ مُردن است

سرنوشت هر گلی پژمردن است

4: سپاه کوفه و گفتگوی چند تن از کوفیان

_ خواب دیدم ای « حَصین » از آسمان

سکّه می بارد میان خانه مان

_ من که می ترسم ببارد ای حَصین

بر سر ما سنگهای آتشین

_ من شنیدم که حسین آماده است

دست بیعت با خلیفه داده است

هان نباشد نان ما آجر شود

کیسه ما از نداری پر شود !؟

_ آی پیکی _ چشمتان روشن _ رسید

مژده! اکنون شمرِ « ذی الجوشن » رسید

آسمان کوچک و خالی ز ابر

بر زمین افتاده مثل سنگ قبر

چشم ها چون غنچه هایی نیمه باز

خیس مانده زیر باران نماز

آه ! هفتاد و دو تا سرو بلند

5: سپاه امام در روز هشتم محرم

_ غرق رویا بودم اکنون ای « هلال »

باز دیدم بر تنم روییده بال

آسمان در آسمان پر می زدم

بال بر بالِ پیمبر می زدم

یک ندا گفت : ای حسینِ نازنین

خون تو می ریزد اینجا بر زمین

7: گفتگوی حُ_ر و یک_ی از همرزمانش

_ ای رفیق ! اکنون یزید بن شراب

در میان خواب می بیند سراب

خوابهایش درهم و آشفته است

چون حسین بن علی، « نه » گفته است

فکرهایش درهم و قاطی شده

روز و شب مشغول الواطی شده

کینه آل علی در خون اوست

بهترین همراز او ، میمون اوست

_ آه ای حُر ! بس کن این پر چانگی

ما همه مرغیم ، مرغِ خانگی

سر بریده ، در عروسی ، در عزا

پخته ایم ، اما که در دیگ غذا

حرفها و فکرهایت بیخود است

کار مرغان ، جست و خیز و قُدقُد است

جای من که آسمانِ باز نیست

بال من شایسته پرواز نیست

8: لشکر امام در شب نهم محرم

ماه ، غمگین روی بام خیمه ها

غرق خاموشی تمام خیمه ها

اسب ها، خیره شده سوی فرات

مست و بیخود گشته از بوی فرات

گاه برق نیزه ای از دوردست

می جهید و بر دل شب می نشست

چون شغالی ، باد زوزه می کشید

بر زمین داغ ، پوزه می کشید

سایه ای از خیمه ای بیرون خزید

بوی قرآن در دل صحرا وزید

_ ای « حبیب ابن مظاهر ! » سرنوشت

برده ما را پشت درهای بهشت

9: دیدار ابن سعد و امام در شب نهم محرم

ابن سعد آمد کنار اسب خود

مثل سایه شد سوار اسب خود

موی او آشفته ، در هم ریخته

بر کمر تیغی بلند آویخته

گیج و حیران مانده در کار حسین

رفت چون سایه به دیدار حسین

_ ابن سعدا ! بخت خود بدتر مکن

جنگ با اولاد پیغمبر مکن

تو کجا راهیِ ایران می شوی ؟

تویِ کوفه سنگباران می شوی

ابن سعد از چشم های او گریخت

گوییا از چشم یک آهو گریخت

حال ، او بود و هوای تار دل

عنکبوت شک میان تار دل

_ تیره گشته صبح و شامم ای خدا

قرعه افتاده به نامم ای خدا

10: نالیدن زینب در شب نهم مح_رم

_ ای برادر ، ای فروغ آخرین !

آخرین زیباییِ روی زمین

روشنی و سویِ چشمانم تویی

یادگاری از نیاکانم تویی

مرده بودم کاشکی این روز را

غصّه و این ماتم جانسوز را...

از شکاف خیمه گاهش ، سر کشید

دست خود را بر سر خواهر کشید

_ مرگ ، حقّ است ای پریشان خواهرم

نوحه بس کن پیش ایشان ، خواهرم

11: رسیدن نامه ابن زیاد در روز نهم محرم

لشکر کوفه به فکر جنگ بود

گوششان کَر، قلبشان از سنگ بود

نامه ای آمد به سوی ابن سعد

بسته شد درها به روی ابن سعد

« ابن سعدا ! گیج و حیران مانده ای

یا که در رویای ایران مانده ای

با حسین اکنون مُدارا می کنی

در کنار رود نجوا می کنی

ابن سعدا ! تو ، به فرمان منی

با حسین و دودمانش دشمنی

می کُشی یا می کِشی او را به بند

آب را _ حتی _ به روی او ببند

مرد و زن از تشنگی بی تاب کن

خاک را با خونشان سیراب کن

تیغ ها از استخوان ها بگذران

اسب ها از روی آنها بگذران

12: کربلا، شب دهم محرم

آسمان چون یک بیابان بزرگ

ابرها چون برّه ، توفان مثل گرگ

بوته ها چون سوگواران بی قرار

رود هم از شرم در حال فرار

خشم در چشم درشت اسبها

کوهی از آهن به پشت اسبها

یک طرف آتشفشانِ کینه ها

یک طرف هم جنگل آیینه ها.

14: ابن سعد و فرمان آغاز جنگ

ناگهان در آسمان سرخ و داغ

15: به میدان آمدن یاران امام

تیرها بی تاب جستند از کمان

غرق خون شد چشم های آسمان

آسمان خم شد ، به پایین خیره شد

ناگهان آهی کشید و تیره شد

باغی از گل بود و صدها داس تیز

لاله با فولاد و آهن در ستیز

16: به میدان آمدن قاسم

لاشخورها بر فراز سروها

تیر باران شد نماز سروها

_ آی « خولی » این رجزخوان گوکه کیست؟

_ قاسم است او ؛ این که تنها کودکی است

قاسم آمد ، بند کفشش باز بود

کودکی که بهترین سرباز بود

چهره اش پر نور ، همچون جدّ او

17: به میدان آمدن علی اکبر

آمد او ، خورشید هم شرمنده شد

خنده زد ، گویی پیمبر زنده شد

گیسوان بر روی دوش انداخت و...

مثل تیری سوی دشمن تاخت و...

بند جانِ دشمنانش را برید

تشنگی امّا ، امانش را برید

18: جانبازی علمدار کربلا از زبان دشمنان او

_ ای « حَکَم » ای کاش بی مادر شوی

وقت جنگیدن تو بی یاور شوی

19: سخنان امام در برابر لشکر کوفه

« ای نهان در جامه های دل فریب

صاحب این نامه های دل فریب

آتش فتنه همه افروخته

چون ملخ در آتش آن سوخته

پیش خود گویی که شیر شرزه اید

آه ! اما چون گیاه هرزه اید

کوفیان ، ای کوفیان ، ای کوفیان !

جز من آیا هست امامی در میان ؟

20: حرفهای گستاخانه شمر

« شمر » بود و کینه ای دور و دراز

گرز بر کف ، خشمگین همچون گراز

_ تو نجات خویش می جویی ، حسین

من نمی دانم چه می گویی ، حسین

وقت رزم این حرفها بیهوده است

هان به ما چه ، جدّ تو کی بوده است ؟

21: آخرین سخن امام

« ای فریبِ مانده در رگها، شما

در وفا هم کمتر از سگها، شما

میوه اید و در دهان دشمنان

مانده اما در گلوی باغبان

مردمانِ رنگ رنگِ فتنه ها

جمله ویران زیر سنگ فتنه ها »

ناگهان فریاد آمد از همه

آن صدا گم شد میان همهمه

مردهایِ سنگی از نو ، کَر شدند

بنده بودند و همه نوکر شدند